En Cualquier Otra Parte

En Cualquier Otra Parte

xoves, 27 de maio de 2010

Insomnio estudiantil


Sara: Charlie, ¿te puedo confesar una cosa?
Charlie: Depende, ¿me va a desvelar?
Sara: No creo que haya algo en este mundo capaz de desvelarte...
Charlie: Unos zapatos feos, pero no es el caso, dispara!
Sara: Es que, tengo miedo...
Charlie: ¿De qué narices tienes miedo?
Sara: No estoy segura, es algo que siento aquí (se señala la zona de la tráquea entre los pechos), una presión extraña
Charlie: Eso son gases.
Sara: Nunca te tomas nada en serio.
Charlie: Sinceramente, no me tomo en serio las sandeces que sueltas por esa boca de niña mimada. Me tomaría en serio que tuvieras miedo si fueras una Tutsi en Rwanda, si fueras una judía atrapada en unas duchas de un campo de concentración de la inhóspita Polonia del 42, esperando impaciente a saber que es lo que saldrá de esas duchas, o si te encontraras en el piso 75 de la Torre 2 un 11 de Septiembre de, pongamos el año 2001, incluso te consentiría tener miedo si (es interrumpida)
Sara: Vale, vale, no hace falta que continues. Te iba a decir que tenía miedo de la oscuridad. (Suspira y le da la espalda a Charlie)
Charlie: Y después de esta gran baina de película americana pregúntate a ti misma, cada vez que tengas miedo o estés a punto de derrumbarte: "¿Cuándo brilla más una vela?"
Sara: (vuelve a darle la cara a Charlie)
ChaRLIE: La respuesta es siempre "En la oscuridad". ¡Así que apaga la puñetera luz de una maldita vez y duérmete ya NIÑA!!

sábado, 22 de maio de 2010

Charlie SoMorriñenta





















Sometimes you have to be appart from people you love, but that even makes you love them more

mércores, 19 de maio de 2010

La culpa es de FGC

Hoy he tropezado al entrar en el vagón del ferrocarril y he caído encima de un cura, que se ha dado con una barra en la cabeza. Después del golpe se ha cagado en Dios.
Yo, como buena pseudoamish, debería haber agachado la cabeza en señal de sumisión a un siervo de Dios, pero me ha salido la vena atea oculta por algún lugar de mi ser y no he podido evitar soltar un "Vaya...cómo está el patio".
Ahora la culpa me corroe y no encuentro el cilicio ni tengo nada a mano para flagelarme...
Como último recurso emplearé Sálvame Delux para autocastigarme.

domingo, 16 de maio de 2010

Adios querido amigo Estado de Derecho

No suelo hacer críticas ni entradas políticas, por dos razones que considero más que suficientes: 1- No creo que a mucha gente le interese mi impresión sobre la política en general, y 2- Nunca hablo de política (con mis amigos) porque podría llevarnos a un conflicto que prefiero ahorrarme, y no pretendo hacer de este blog un tablón de debate político en el que algún derechista camuflado pudiese blasfemar un rato y decir algún decadente comentario que haría hervir mi sangre (Melodi). ¡PERO esta ha sido la gota que ha colmado el vaso!

Bienvenidos seais todos y todas a la primera de las muchas aberraciones que el que se autoprevé próximo gobierno de este nuestro país cometerá. Parece mentira que, después de una dura dictadura y una no tan dura transición, haya gente que se permita atentar con el Estado de Derecho que tanto ha costado conseguir, y encima, proclame a los cuatro vientos que actúa en su nombre. La única de las grandes oportunidades que tenía este país para combatir e intentar acabar con los apestosos restos del franquismo se ha ido a pique.
Enhorabuena derecha española, hay un nuevo trofeo en las vitrinas del conservadurismo castellano (y aledaños), y se hace llamar Garzón.

venres, 14 de maio de 2010

Teoría de la Galleguidad Universal

La principal característica de Galicia es su gran extensión y que está poblada por gallegos. Lo curioso de estos territorios (menos Galicia propiamente) es que sus habitantes no saben que son gallegos, aunque poseen una conciencia mítica común y un vago recuerdo de tiempos pasados en el subconsciente, lo cual ya fue estudiado por Sigmund Froiz, eminente gallego de la diáspora, antes de abrir su primer supermercado. De hecho el mundo entero fue gallego en principio, pues ¿qué era Gondwana (suma de todos los continentes) sino Galicia antes de que apareciera el maldito independentismo con sus ansias de diferenciación y libertad? La galleguidad de Gondwana viene avalada por la supervivencia de un único ser de aquella época, Manuel Fraga, obispo de la especie obispus otematum o bien fragasaurus rex. Otra prueba de la antigua galleguidad de la antigua Gondwana es que hay gallegos (sobre todo taxistas) en todas las ciudades del mundo ¿han emigrado? ¡No! Ya estaban allí, pero llegó más gente de otros sitios. Además: ¡Gondwana empieza por G, como Galicia!

Charlie ha dicho!

martes, 11 de maio de 2010

El problema de las neuronas

Charlie: llevo unos días intentando demostrar a mis amigos por qué no creo en el amor. Y es que porqué hemos de creer en el amor cuando es un sentimiento tan irracional como que Alcorcón le gane al Real Madr... mejor poner otro ejemplo, es tan irracional como unas mariposas en la boca del estómago? (entre otras cosas porque el estómago, hasta donde yo se, no tiene boca...) Tal vez, y sólo tal vez, si empleáramos una ingeniería inversa en el corazón podríamos descubrir el amor, entre toda una masa rojiza y viscosa.

Percibal: ¡Y ventrículos!

Charlie: Mmmh, creo que eso entra dentro de la masa rojiza y viscosa... Pero ya veo por donde resbalan tus neuronas eh, majete!

domingo, 9 de maio de 2010

Sábado de vegetales

Hace unos meses alguien hizo reflexionar a Charlie sobre el fin de este blog. Es curioso, porque ese alguien no pertenece a su familia, ni a su círculo de amigos, ni siquiera a sus compañeros de clase o la gente a la que ve a diario. Bueno, el caso es que por alguna circunstancia de la vida, ÉL (llamémosle así) descubrió este lugar, y, en una cotidiana conversación de Facebook, le hizo un comentario que, está casi segura al 100%, no pretendía causarle el más mínimo dilema, y mucho menos quitarle el sueño. Sin embargo, lo hizo. Le dijo que este blog era como "muy personal".
La verdad es que a Charlie le sorprendió la definición, pero después de un tiempo releyendo las entradas y haciendo otras nuevas se ha dado cuenta de que el muy condenado tenía razón. Charlie, que ni por asomo tenía la intención de crear un blog personal, lo había hecho.
Charlie ha estado bastante tiempo pensando en cómo lo justificaría si volviera a tener la misma conversación con ÉL y cree que ha encontrado una respuesta razonable.

Charlie Eco Sierra no es de esa clase de personas que expresan sus sentimientos, que son capaces de exponer en vivo y en directo lo que piensan. Es reservada en lo que a pensamientos se refiere. Pero, al mismo tiempo, ha aprendido que todo parece mejor, mucho mejor, cuando dices lo que sientes. Sobre todo en algunas ocasiones, como puede ser la suya: lejos de casa, de todo lo que conocía y quería. Pero que este último detalle de la aberrante vida charliana no os traume, está en esta situación por voluntad propia y el coste de oportunidad no es muy elevado, ya que es feliz (si es que existe la felicidad o si creeis en ella; Charlie, personalmente, cree que la felicidad es la Biblia del optimista, así que, como buena optimista practicante, cree en la felicidad devotamente) con su vida pseudocatalana. Pero este blog le ayuda a hacer ver a los que quiere y a los que la leen cómo se siente en realidad, le da la oportunidad de exponer los sentimientos que jamás confesaría en persona. Nada de contar la historia de cómo conoció a su hermana a esta, nada de decir en público lo que significa para ella estar lejos de sus amigos y familiares, nada de llamar a sus amigas en un día morriñento para decirles lo que las quiere y las echa de menos. De eso ni hablar, de hecho juraría que nadie, antes de leer esta badofia, pensaría que todas estas bainas romanticonas pasan por la cabeza de Charlie.

Por tanto, el hecho de sentirse un tanto estúpida por no escribir la clase de blog neurótico que, probablemente, escribiría en circunstancias normales ha desaparecido por completo al percatarse de que tiene suerte de poder tener cosas importantes por las que escribir y gente imprescindible en su vida a la que decir lo que siente.

sábado, 8 de maio de 2010

Cago en D...Niño Hereje

Hoy tenía pensado un análisis del evidente problema que padece la izquierda gallega y su repercusión en la sociedad...pero el vídeo del que podrán ustedes disfrutar a continuación hace un resúmen batante fiable de la situación de la sociedad galaica en la actualidad.



Nota: Agradeced esta avergonzante prueba a las ebrias noches de Javier Vidal. Te quiero...(Contento?)

mércores, 5 de maio de 2010

¿Perdona?

-Leer. Es fundamental. Lee lo que sea, cualquier cosa, incluso la mayor de las aberraciones. Lee las instrucciones de tu nueva televisión mientras tus compañer@s de piso se desviven programándola, lee las cajas de cereales mientras desayunas, y aprende portugués (del malo), lee el 20 minutos/ADN en el ferrocarril, aunque te arriesgues a padecer una atrofia cerebral, lee los blogs de tus amigos y sus bainas mentales, lee la SuperPop (NBA/Loka/TotalTennis...) que hay en las estanterías de la Hemeroteca con una amiga. Se trata de leer cualquier cosa.

-Enfín, así va el país.

luns, 3 de maio de 2010

Carta.

Querido Mejor Amigo,

Últimamente he estado pensando mucho en ti. Ya falta menos para que vuelva a casa y pasemos otro gran verano juntos! Ha sido un año increíble, pero te he echado un montón de menos. Se que este no ha sido el mejor de tus años, se que lo has pasado mal y muchos no hemos podido estar ahí para ayudarte, como tu has hecho siempre con nosotros. El otro día me acordé mucho de tí, y de aquel día en la playa cuando...








...así que no vuelvas a mezclar el tequila con el tabasco porque ya sabes que siempre te pasa lo mismo. Un beso: Charlie Eco Sierra

P.D: Cuidate mucho, por favor. Te quiero y te echo de menos.

domingo, 2 de maio de 2010

Feliz día da nai, Mami =)

Nunca é doado comezar unha entrada. Moito menos se é tan importante coma esta, onde queres dicir tanto en tan pouco tempo e espazo.
Hoxe é un día de celebración. Celebro a decisión de formar unha familia, a decisión de renunciar a unha vida máis doada e cómoda a cambio de dúas máquinas de crear problemas, a decisión de dar unha parte de ti a outro ser. Celebro, tamén, un día 6 de setembro de 1963 (xa choveu...), cando todo comezou...



Ensináchesme a dici-la hora, a ata-los cordóns, a peinar e querer o meu complicado pelo (jajaja), a escolle-la roupa, a respetar, amar o que teño e o que fago, a rematar o que comezo, A FALAR (GALEGO), a escoller ós amigos que valen a pena, a abrirme a todas as posibilidades, a querer un pouco máis a Iria, a debuxar sen saírme das "veiriñas", a deixar de falar coa T, a nadar como unha campiona, a que, con esforzo, todo se consegue, a tirarme de cabeza á piscina, a amar os libros, a facer unha árbore de Nadal, a leva-la vida cun sorriso (aínda que o humor non é herencia túa)...



Estabas alí o primeiro día de gardería, de preescolar, de primaria, da ESO, de Bachiller, de Universidade (aínda que fora por teléfono)... Estabas na mudanza á miña nova cidade. Estabas nos partidos, nas exhibicións, nos concertos. Estabas nas victorias e nas numerosas derrotas. Estabas cando chamaba para que me levaras a algún sitio. Estabas para dicirme o que estaba mal, cousa que hoxe non podo agradecer máis. E fago toda este listaxe para que saibas que, aínda que non o pareza, lémbrome de todas as cousas boas que fixeches, e sigues facendo por mín.



Estaba pensando onte á noite no moito que me gusta o que son, estar onde estiven, facer o que fixen. E, se retomamos a miña vida dende o primeiro alento, decátome de que todo iso leva unha firma coñecida:
Son o que son porque me deixaches escoller como vivir a miña vida, estiven onde estiven e estou onde estou grazas a túa forma especial de ver o mundo, sempre dende unha boa e ampla (moi ampla) perspectiva, e fixen o que fixen e fago o que fago grazas a que ti sempre estabas alí para animarme e darme todo o que sempre precisei para chegar onde quería chegar.


Considérome unha persoa cun futuro bastante brillante, un ser de proveito tanto no profesional coma no persoal. Son unha boa amiga, boa estudante, boa persoa e, espero que boa filla. E por todo iso douche as grazas. Porque sei que non foi un camiño doado e porque aínda queda moito por recorrer.


http://www.youtube.com/watch?v=53sZaayT0hc

P.D: Sei que todo isto soaría moito millor fai uns minutos, cando te chamei para felicitarte en persoa, pero sabes que as sensiblerías e confesións importantes non son a forte das túas fillas (outra vez herencia de papá)

sábado, 1 de maio de 2010